Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Τα απορρίμματα και τι πρέπει να κάνουμε

   Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Κέππας

     Το περιβάλλον είναι ο φυσικός κόσμος μέσα στον οποίο ζει και αναπτύσσεται κάθε οργανισμός. Ιδιαίτερα στον άνθρωπο επιδρά στις πολιτισμικές, τις κοινωνικές και οικονομικές του δραστηριότητες με ποικίλους τρόπους. Κυρίως αντανακλά θετικά στη διατήρηση της καλής του υγείας, όταν ο χώρος γύρω του προστατεύεται, είναι καθαρός, δε ρυπαίνεται και δεν καταστρέφεται.      Δυστυχώς ο σύγχρονος άνθρωπος με τα τεχνολογικά του επιτεύγματα ενώ κάνει τη ζωή του πιο ξεκούραστη, πιο άνετη και πιο όμορφη, συνήθως κρατάει αδιάφορη στάση απέναντι στη φύση. Τη ρυπαίνει, την καταστρέφει κυρίως με τα σκουπίδια και ό, τι άλλα άχρηστα αντικείμενα που απερίσκεπτα πετάει οπουδήποτε με άμεσο κίνδυνο την υγεία του.
     Για να περιοριστούμε στο χωριό μας, η εικόνα που παρουσιάζει στους κοινόχρηστους χώρους μέσα και γύρω από αυτό, είναι αξιοθρήνητη. Είναι ένας απέραντος σκουπιδότοπος! Αυτό δείχνει αρνητικό επίπεδο πολιτισμού και δε μας τιμάει.
     Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά λέει μια λαϊκή παροιμία, αλλά μια άλλη θα έλεγε η ακαθαρσία, η βρομιά είναι αμορφωσιά . Η συνειδητοποίηση λοιπόν του κινδύνου που διατρέχουμε πρέπει να μας αφυπνίσει προτού να είναι αργά.
Προσοχή! Τα απορρίμματα (σκουπίδια) τα πετάμε μόνο στους πράσινους πλαστικούς ή γκρίζους μεταλλικούς κάδους και τα ανακυκλώσιμα στους μπλε κάδους .
Μην πετάτε σκουπίδια στους δρόμους του χωριού και σε χώρους έξω απ’ αυτό.
     Τα υπολείμματα των απορριμμάτων μολύνουν το έδαφος και τα υπόγεια ύδατα με επικίνδυνη επίπτωση στην υγεία μας. Ενδεικτικά αναφέρουμε πως για το χαρτί απαιτείται χρόνος αποσύνθεσης και απορρόφησής του από τη φύση από δυο εβδομάδες έως τρεις μήνες, για το βαμμένο ξύλο μέχρι δεκατρία χρόνια, για μεταλλικά κονσερβοκούτια από πενήντα μέχρι εκατό χρόνια, ενώ για τις πλαστικές σακούλες και φιάλες από εκατό μέχρι διακόσια χρόνια. Μεγάλο και πολύ σημαντικό είναι το πρόβλημα των απορριμμάτων που μας απειλεί, όταν δε γίνεται σωστή διαχείρισή τους. Και αν οι συνέπειες δεν αγγίζουν πολλούς από εμάς, την ανοησία μας θα την πληρώσουν ακριβά οι επόμενες γενιές, τα εγγόνια, τα δισέγγονά μας .
     Για ηλεκτρικές συσκευές παλιές ή που δεν λειτουργούν πια, υπάρχει χώρος εναπόθεσής τους στην είσοδο του Σιδηροκάστρου. Επίσης ο σκουπιδότοπος του Δήμου πάνω από την Αμπέλα και κάτω αριστερά της Ζωοδόχου Πηγής είναι ανοιχτός για την απόρριψη μεγάλων όγκων σκουπιδιών.
     Τα ανακυκλώσιμα υλικά, όπως αναγράφουν και οι μπλε κάδοι, είναι χαρτιά (εφημερίδες ,περιοδικά) χαρτόνια, μεταλλικά ή αλουμινένια κουτιά, πλαστικά είδη (σακούλες, φιάλες, κουτιά, κουβάδες) και γυάλινες φιάλες. Όταν πετάτε ανακυκλώσιμα προσέχετε! Οι συσκευασίες να είναι άδειες και καθαρές. Σχίζουμε, σπάμε τα χαρτοκιβώτια, αδειάζουμε μέσα στους μπλε κάδους τις πλαστικές σακούλες με τα ανακυκλώσιμα σκουπίδια και τσακίζουμε τις πλαστικές φιάλες για μείωση του όγκου τους.
     Με την ανακύκλωση τίποτα δεν πάει χαμένο. Μειώνεται ο όγκος και το βάρος των απορριμμάτων γενικώς. Εξοικονομείται χώρος, μειώνεται το κόστος συλλογής και μεταφοράς των απορριμμάτων, εξοικονομείται ενέργεια και κυρίως επεξεργαζόμενα τα υλικά μετατρέπονται και πάλι σε ίδια ή άλλα προϊόντα. Με την ανακύκλωση έχουμε σημαντικές ωφέλειες. Διατηρούμε τη φύση καθαρή και φροντίζουμε για την υγεία μας.
     Μερικοί ρίχνουν και άλλα σκουπίδια εκτός από τα επιτρεπόμενα στους μπλε κάδους όπως χώμα, κλαδιά κ.α. Αυτά δεν τα δέχονται στο χώρο επεξεργασίας όπου μεταφέρονται και τα επιστρέφουν στο Δήμο. Κάποιοι είδαν το λευκό απορριμματοφόρο να αδειάζει σκουπίδια στο σκουπιδότοπο του Δήμου. Αυτά είναι τα επιστρεφόμενα και μη ανακυκλώσιμα που είχαν πετάξει μερικοί στους μπλε κάδους. Γι’ αυτό μη διαδίδουν πως όλα τα σκουπίδια στον ίδιο χώρο ρίχνονται.
     Μαθαίνω, ότι η Κοινότητα δημιουργεί εθελοντική ομάδα καθαριότητας. Όσοι επιθυμούν να συμμετέχουν να το δηλώσουν προσερχόμενοι στο γραφείο της Κοινότητας ή στο τηλέφωνο 2323051432. Στις κρίσιμες μέρες που περνάμε ας βοηθήσουμε την Κοινότητα και κατ’ επέκταση το Δήμο μας. Ο Δήμος θέλει και προσπαθεί να στέλνει πιο συχνά εργάτες για την καθαριότητα των κοινόχρηστων χώρων, όμως το προσωπικό του είναι ελάχιστο.
     Ο καθένας μας μπορεί να σκουπίζει έξω από το σπίτι του, μπορεί και να μαζέψει μια σακούλα με σκουπίδια ή μη, ένα μπουκάλι, ένα κουτί από το δρόμο, από το χωράφι. Είναι στο χέρι μας. Εμείς μπορούμε να συμβάλλουμε άριστα στο τομέα της καθαριότητας, στην προστασία και διατήρηση καθαρού περιβάλλοντος, για ένα καθαρό χωριό, όπου οι πολίτες του θα ζουν σε υγιεινό και πολιτισμένο περιβάλλον με ποιότητα ζωής.

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Παρωνύμια ή παρανόμια η παρατσούκλια.

Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Κέππας

Τα « Παρατσούκλια του Βαμβακοφύτου» είναι ένα καλό θέμα για έρευνα και καταγραφή. Χρειάζεται όμως ιδιαίτερη προσοχή στις καταχωρήσεις που γίνονται προς αποφυγήν παρεξηγήσεων και δυσαρέστων καταστάσεων.
΄Ετσι λοιπόν, πρέπει να γνωρίζουμε ότι το παρατσούκλι είναι ένα όνομα που δίνεται σε πρόσωπο, από κάποιον ή κάποιους και γίνεται αποδεκτό από τους πολλούς με βάση μια χαρακτηριστική ιδιότητα του προσώπου. Π.χ. το παρατσούκλι Μπακάλης σε κάποιον που ήταν κάποτε μπακάλης(ιδιοκτήτης καταστήματος πώλησης διαφόρων ειδών,παντοπώλης) ή παπαγιός στο γιο του παπα Τσίντσιου. Επίσης  Μαραντόνας στον Γιάννη Χρ. Κούνιο διότι ήταν καλός ποδοσφαιριστής και σωματικά  αλλά και το στυλ του στο παιχνίδι (μάλλον εμπαικτικά, σκωπτικά) παρέπεμπε στον πασίγνωστο Μαραντόνα.
Επίσης το παρατσούκλι δινόταν για να γίνεται διάκριση στους έχοντες το ίδιο ονοματεπώνυμο. Π.χ. Τζότζος ο Γ. Ηλ. Κέππας και Φιφίκας ο Γ.Χρ. Κέππας, Βάνας ο Γιάννης Κ. Κέππας και Λύκος ο Γιάννης Δ. Κέππας. Πρέπει να τονίσουμε ότι το παρατσούκλι δεν πρέπει να είναι υβριστικό ή προσβλητικό της προσωπικότητας του ατόμου ή εν πάση περιπτώσει να μη λέγεται για να θίξει ή σκωπτικά για να προκαλέσει γέλιο προσβάλλοντας όμως την τιμή, την αξιοπρέπεια, την προσωπικότητα του. Σε αυτήν την περίπτωση παύει να είναι παρατσούκλι. Γίνεται ύβρις.
Μπορούμε να πούμε επίσης, ότι το παρατσούκλι αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και όχι σε περισσότερα του ενός, όπως παππούς, γιαγιά, πατέρας ή μητέρα, γιος ή κόρη μέχρι και εγγονός και εγγονή με το ίδιο παρατσούκλι, ενώ παύει να ισχύει η ιδιότητα του παρατσουκλιού στους απογόνους. Π.χ. δεν μπορούμε να λέμε Κάλι τον απόγονο του Πασχάλη Δ. Δέντσα αφού το Κάλι προήλθε από το Πασχάλη και τα παιδιά του λέγονται Δημήτρης και Φίλιππος. Σήμερα τις περισσότερες φορές λέγεται το παρατσούκλι μάλλον για να ενοχλήσει, να θίξει και να προσβάλλει, αφού δεν αποδίδει την ιδιότητα του ονόματος προς τον οποίον απευθύνεται το παρατσούκλι. Προσοχή λοιπόν στη σωστή χρήση του παρατσουκλιού.
   Υπάρχουν παρατσούκλια που αποδίδονται σε οικογένεια, σε σόι, σε γενιά ολόκληρη ή σε ομάδα ανθρώπων, για να υποδουλώσουν επίσης μια ιδιότητα, μια διάκριση ή και ιδιαίτερη τιμή, αλλά σπανιότατα χλευαστική διάθεση. Αυτά τα παρατσούκλια συνήθως μεταβιβάζονται στην επόμενη γενιά. Τυχαίνει μερικές φορές να χάνεται το επίσημο όνομα και να επικρατεί το παρωνύμιο (παρατσούκλι), οπότε μπορεί να γίνει και αντικατάσταση(νομικά) του επίσημου επωνύμου με το παρατσούκλι. Π.χ. ο Δέντσας  Αγγ. Αναστάσιος σήμερα έχει το επώνυμο Παύλου από τον πρόγονό τους Πάλιου (=Παύλος).
   Δεν πρέπει επίσης να συγχέουμε το παρατσούκλι με το ψευδώνυμο. Το ψευδώνυμο επιλέγεται από το δημιουργό του, που είναι συνήθως καλλιτέχνης ή συγγραφέας, ενώ το παρατσούκλι δίδεται από άλλους.   Το ψευδώνυμο είναι ένα ψεύτικο όνομα, για να αποκρύψει το πραγματικό όνομα για διαφόρους λόγους.
    Πρέπει ακόμα να γίνεται προσπάθεια αιτιολόγησης- όσο το δυνατόν- της προέλευσης κάθε παρατσουκλιού ή παρωνυμίου. Το παρατσούκλι λέγεται επίσης παράνομα και παρανόμι. Από το παρανόμι προέρχεται και το παραμόνj στο τοπικό γλωσσικό ιδίωμα του Βαμβακοφύτου.
Μια πρώτη παρατήρηση δείχνει, πως σε μέγιστο ποσοστό τα παρατσούκλια είναι ανδρικά και αποδίδονται ατομικά. Ακολουθούν τα οικογενειακά και τέλος τα γυναικεία.
Πολλές φορές συνέβαινε μετά τον γάμο ο άντρας να πηγαίνει, να ζήσει με την οικογένεια της γυναίκας του. Γινόταν σώγαμπρος. Αυτό γινόταν για διαφόρους λόγους . Κυρίως, διότι η νιόπαντρη γυναίκα ήταν μονα-χοκόρη και από την άλλη, οι γονείς του γαμπρού είχαν και άλλα παιδιά. Έτσι οι μεν είχαν το παιδί μαζί τους και ένα επί πλέον άτομο για τις δουλειές στα χωράφια, οι δε μια ελάφρυνση οικονομική . Ένα στόμα λιγότε-ρο, όπως συνήθιζαν να λένε. Όμως στο σπίτι που πήγαινε ο έγγαμος άνδρας, δεν είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων και των αποφάσεων, ιδιαίτερα σε ότι αφορούσε στην οργάνωση και εκτέλεση των εργασιών. Με άλλα λόγια δεν ήταν ο αφέντης του σπιτιού. Και τον περιγελούσαν οι συγχωριανοί με σκωπτική αρχικά διάθεση, για το νέο αφέντη που απόκτησε, προσάπτοντας τον μάλιστα και το επώνυμο του πεθερού του. Φυσικά  το καινούριο επώνυμο μόνο σαν παρωνύμιο επικράτησε και υπάρχει μέχρι σήμερα.

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Μορφωτικός Λαογραφικός Όμιλος Βαμβακοφύτου

Μορφωτικός Λαογραφικός Όμιλος Βαμβακοφύτου
(ΜΟ.Λ.Ο.Β.)
Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Κέππας

Ίδρυση-Σκοποί-εκδηλώσεις
Το 1982 ιδρύεται με πρωτεργάτη τον Κέππα Γιώργο του Ηλία ο Μορφωτικός Λαογραφικός Όμιλος « ΜΟ.Λ.Ο.Β.» Βασικός του στόχος η συνεισφορά στον πνευματικό, μορφωτικό, πολιτιστικό και κοινωνικό επίπεδο του Βαμβακοφύτου μέσα από το έργο και τις δραστηριότητες που αναπτύσσει. Ήδη σήμερα ύστερα από 29 χρόνια λειτουργίας έχει να επιδείξει πλούσιο έργο πολιτιστικό και ανθρωπιστικό. Ίδρυσε Λαογρα-φικό Μουσείο, Τράπεζα αίματος, δανεινιστική βιβλιοθήκη, μουσικό τμήμα, χορευτικά τμήματα μικρών, νέων και ηλικιωμένων, αναβιώνει λαογραφικά έθιμα με αποκορύφωμα το παραδοσιακό καρναβάλι με την επωνυμία «Μπαμπούγεροι.»και τμήμα χορωδίας. Εδώ πρέπει να αναφερθεί η μεγάλη προσφορά των δασκάλων του χωριού Ανδρέα Λιόντα του Ιωάννου και Χρήστου Κεχλιμπάρη του Αθανασίου, ιδιαίτερα την πρώτη δεκαετία της λειτουργίας του.

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

ΤΟ ΡΗΜΑΔΙ

Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Κέππας


Πως το καταντήσαμε το παλιό μας Σχολείο! Σα να πέρασαν βάρβαροι και το κατέστρεψαν .Και ήμασταν δυστυχώς εμείς αυτοί οι βάρβαροι ! Το καλοκαίρι του 1999, όταν ήρθε στο χωριό ο δάσκαλός μας Κορομβόκης Θεόδωρος στη συνάντηση των αποφοίτων μαθητών του 1959, περάσαμε να δει και το παλιό Σχολείο. Μα δε μπήκε ούτε στην αυλή. Είδα στο πρόσωπό του ζωγραφισμένο τον πόνο και πόνεσα μαζί του. Και άντε, οι κοινοτάρχες δεν είχαν καλές σχέσεις με τα γράμματα! Όμως οι εκπαιδευτικοί πού ήσαν; Αλλά και σήμερα ακόμα, τί κάνετε Δάσκαλοι καημένοι; Θα μου πείτε πως τα σχολικά κτίρια ανήκουν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ε! και λοιπόν! Εσάς δε σας πέφτει λόγος; Όμως εσείς «περί άλλων τυρβάζετε». Κάποτε, προ 25ετίας περίπου, ο Μορφωτικός Λαογραφικός Όμιλος Βαμβακοφύτου είχε φέρει το Νομάρχη, αλλά και αυτός δε συγκινήθηκε διόλου. Τώρα τελευταία κάτι ακούω πως πάει να γίνει για την ανακαίνιση του κτιρίου. Είναι αλήθεια κύριε Δήμαρχε; Και κάτι μεταξύ σοβαρού και αστείου! Ένας χωριανός μας, είχε ζητήσει τότε από το Νομάρχη να σβηστεί η κορώνα από την πινακίδα με το έτος κατασκευής του σχολείου που είναι ψηλά στην πρόσοψη του κτιρίου(Το 1935 κτίστηκε το δημοτικό σχολείο με τρεις αίθουσες και ένα γραφείο των δασκάλων. Αργότερα (δεκαετία 50) προστέθηκε μία αίθουσα ακόμα στη δυτική του πλευρά). Αυτόν λοιπόν η κορώνα τον μάρανε! Και η πινακίδα σε πείσμα του πανδαμάτορα χρόνου, που υποτάσσει, που εξαφανίζει ή παραλλάσσει τα πάντα, μένει όρθια ανεξίτηλη ακόμα.

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Κωδωνοστάσιο-καμπαναριό του ιερού ναού Αγίου Γεωργίου Βαμβακοφύτου

Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Κέππας
Το καμπαναριό μας ή κωδωνοστάσιο για τους Ελληνομαθείς κτίστηκε στη βορεινή πλευρά και δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, πολιούχου του Βαμβακοφύτου  Σερρών πριν από 129 χρόνια, δηλαδή το 1882. Χρονιά που είναι  χαραγμένη σε πέτρινη πλάκα ψηλά στον τοίχο του καμπαναριού στη ΒΔ πλευρά του και στο εσωτερικό κοίλωμα στη βάση της στέγης είναι γραμμένη η ημερομηνία 21 Μαΐου 1882. Το μοναδικό μέχρι σήμερα γραπτό τεκμήριο που βεβαιώνει πότε ακριβώς αποπερατώθηκε η ανέγερση του καμπαναριού μας.   Στοιχεία που διασώθηκαν και μεταδόθηκαν προφορικά, λένε πως στο καμπαναριό δούλεψαν κτίστες από τη Βροντού Σερρών, μεγάλοι και τρανοί τεχνίτες της εποχής εκείνης. Ήταν και ένας δικός μας, ο προπάππος του Γιώργου Καράκιολη, που έκτιζε τη ΒΑ γωνία. Εντυπωσιάζει το χρώμα της διακόσμησης στη συμβολή τοίχων και στέγης εξωτερικά και γύρω-γύρω, που μένει ανεξίτηλο και αναλλοίωτο εδώ και 129 χρόνια. Τις πέτρες τις πελεκούσαν στο βουνό και με μουλάρια τις μετέφεραν κάτοικοι του χωριού, όπως και τα ξύλα, την άμμο και τον ασβέστη με εθελουσία προσφορά εργασίας. Όλοι οι χωριανοί συνεισέφεραν στα έξοδα του έργου. Μεγάλη ήταν η οικονομική βοήθεια της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Σερρών. Ένα μέρος του ποσού ήταν δωρεά, ένα άλλο έναντι ακινήτων στο χωριό(είναι τα σημερινά  μετόου=μετόχια , νοτιοανατολικά της εκκλησίας Αγίου Γεωργίου) και το υπόλοιπο χρέος σε μορφή δανείου, οι δόσεις του οποίου κάθε χρόνο πληρώνονταν σε είδος, όπως σιτάρι, κριθάρι, αλεύρι και άλλα τρόφιμα.
   Πρόσφεραν όλοι οι κάτοικοι ανάλογα με τις δυνατότητές τους. Η συγκέντρωση των παραπάνω αγαθών γινόταν στο νάρθηκα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου και η εκκλησιαστική επιτροπή συνόδευε τη μεταφορά τους στο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου.. Μαζί πήγαιναν και άλλοι χωριανοί. Και κάθε χρόνο πήγαιναν περισσότεροι. Το χρέος εξοφλήθη, αλλά οι επισκέψεις συνεχίστηκαν και έγιναν έθιμο, που τα τελευταία χρόνια είχε σταματήσει, αλλά το αναβίωσε αμέσως μετά την ίδρυσή του ο Μορφωτικός Λαογραφικός όμιλος Βαμβακοφύτου. Πιθανόν στο μοναστήρι να υπάρχουν στοιχεία γραπτά για την ανέγερση του καμπαναριού. Πρέπει να γίνει κάποια έρευνα.
   Μία καμπάνα συνδεόταν με σχοινί με το σπίτι του Τόλιου(επώνυμο που εξέλειπε), για να ξυπνάει κατά τις τρεις (03.00) νύχτα ακόμα, τους εργάτες- και ήταν πολλοί- που δούλευαν στα καρβουνιάρικα (στη συγκέντρωση και απανθράκωση ξύλων) στο Μπέλες.
    Το καμπαναριό λειτουργεί με σήμαντρο, όπως στα μοναστήρια, και 4 καμπάνες. Κάθε καμπάνα ή όλες μαζί ανάλογα με τον τρόπο που ο δεξιοτέχνης νεωκόρος (καντηλανάφτης) τις χτυπά παράγουν ήχους χαρμόσυνους, ή θλιμμένους, κινδύνου ή συναγερμού. Αξίζει κανείς να τις ακούσει ιδιαίτερα κάποιο πρωϊνό Κυριακής, λίγο πριν αρχίσει η Θεία Λειτουργία. Οι καμπάνες και το σήμαντρο είναι δωρεά της Μονής του Τιμίου Προδρόμου Σερρών. Το σήμαντρο ( δηλ. το μακρόστενο ξύλινο κομμάτι) αντικαταστάθηκε προ 30ετίας από καινούριο και το παλιό αποτελεί σήμερα αντικείμενο του Μουσείου του Μορφωτικού Λαογραφικού Ομίλου Βαμβακοφύτου.
   Η μικρότερη καμπάνα καθημερινά πρωί και απόγευμα καλούσε τους μαθητές στο σχολείο.. Το σήμαντρο πρώτα αρχίζει να χτυπά με δεξιοτεχνία ο νεωκόρος και συνεχίζει με τις τέσσερις καμπάνες...
   Το υπόγειο του καμπαναριού ήταν παλιά οστεοφυλάκιο. Στη στέγη γύρω από τον πέτρινο Σταυρό είχαν φωλιά οι πελαργοί που κάθε χρόνο με τον ερχομό τους προμήνυαν και τον ερχομό της Άνοιξης . Τώρα ο πέτρινος Σταυρός έγινε μεταλλικός και η φωλιά καταστράφηκε. Απ’ τα παράθυρα έδεναν σχοινιά και αναρριχιόνταν νέοι του χωριού ανήμερα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου.(παλιό έθιμο).
. Ό,τι σχετικό γνωρίζει κανείς και κυρίως για το έργο της ανέγερσης του καμπαναριού μπορεί να το καταθέσει στη σελίδα αυτή.
   Ο Μορφωτικός Λαογραφικός Όμιλος Βαμβακοφύτου επέλεξε το 1982 (100 χρόνια από το 1882) το καμπαναριό για έμβλημά του. Αποτύπωσε ανάγλυφη παράσταση του στη σφραγίδα του Ομίλου. Το ίδιο έκανε και ο Σύλλογος μεταναστών Βαμβακοφύτου.
Ας είναι το καμπαναριό μνημείο και φωτεινός φάρος στην πορεία μας, για τη μελέτη της ιστορίας, των ηθών και εθίμων, των αρετών, του χαρακτήρα και του πολιτισμού της γενέτειράς μας.
Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Κέππας