Φωτο: Ντουρντουβάκια στο σιδηροδρομικό σταθμό Σιδηροκάστρου, Ιούλιος 1943.
Ντουρντουβάκια ήσαν αιχμάλωτοι στα τάγματα εργασίας στη Βουλγαρία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου , όταν...
η Ανατολική Μακεδονία και η Θράκη βρισκόταν υπό Βουλγαρική κατοχή. Πολλούς νέους τότε για να μην υπάρξει αντίσταση, οι Βούλγαροι τους έπαιρναν ομήρους και τους έστελναν στη Βουλγαρία σε καταναγκαστικά έργα. Δούλευαν μέσα στο λιοπύρι, στα βουνά και τους κάμπους φτιάχνοντας δρόμους, σιδηροδρομικές γραμμές, με πενήντα δράμια νερό κάθε δύο ώρες, με ελάχιστο φαγητό και άγριους ξυλοδαρμούς. Όποιος απαρνιόταν την Ελληνική καταγωγή και γραφόταν Βούλγαρος γλύτωνε από όλα αυτά. Οι όμηροι αυτοί λοιπόν λεγόταν ντουρντουβάκια. Η λέξη ντουρντουβάκι είναι παραφθορά του βουλγάρικου тру̀дови войски, τρούντοβι βόιτσκι = τάγματα εργασίας ή παραφθορά του тру̀дов войник, τρούντοβ βόινικ = στρατιώτης αγγαρείας. Γι΄ αυτούς που υπηρέτησαν στα βουλγάρικα τάγματα εργασίας, το όνομα ντουρντουβάκια έγινε μετά την απελευθέρωση τίτλος τιμής. Αλλά, η λέξη κράτησε και μια απαξιωτική σημασία: Μα τι ντουρντουβάκι είσαι...κατά το πόντιος..είσαι! ή όλα τα ντουρντουβάκια υπακούουν στο κόμμα.
Από το Βαμβακόφυτο ντουρντουβάκια στη Βουλγαρία ήσαν οι:
1. ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ
2. ΖΓΕΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
3. ΖΕΖΙΟΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ
4. ΚΕΠΠΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
5. ΚΕΧΛΙΜΠΑΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του ΧΡΗΣΤΟΥ
6. ΚΕΧΛΙΜΠΑΡΗΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ (ιερέας)
7. ΚΙΟΣΣΕΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του ΓΕΩΡΓΙΟΥ
8. ΚΙΟΣΣΕΣ ΧΡΗΣΤΟΣ του ΓΕΩΡΓΙΟΥ
9. ΛΙΝΤΑΡΗΣ ή ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
10. ΛΙΟΝΤΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
11. ΜΙΧΑΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
12. ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
13. ΜΠΙΛΙΟΥΜΠΑΣΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του ΓΕΩΡΓΙΟΥ
14. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
15. ΣΑΡΑΤΣΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του ΘΩΜΑ
16. ΣΙΑΜΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
17. ΣΙΜΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
18. ΣΛΙΑΚΑΣ ΘΩΜΑΣ
19. ΣΤΟΪΛΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
20. ΤΟΝΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
21. ΤΟΝΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του ΗΛΙΑ
22. ΤΣΙΝΤΣΑΡΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ του ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Από αυτούς μόνο ο ΜΠΙΛΙΟΥΜΠΑΣΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ του ΓΕΩΡΓΙΟΥ βρίσκεται στη ζωή και είναι 86 ετών. Δείχνει καλά στην υγεία του και με καθαρότητα νου μου διηγήθηκε:
«Ήμουνα με τους συγχωριανούς μου Λεονταρή Αποστόλη του Χρήστου, τον Σαράτση Γιάννη του Θωμά και τον Χρήστο Τσιντσάρη του Αντωνίου και άλλους από τα Χρυσοχώραφα και την Ηράκλεια κοντά στο χωριό της Βουλγαρίας Λεβούνιο. Δουλεύαμε στο Στρυμόνα. Ήταν το 1943 με 1944. Μέχρι τα γόνατα μέσα στο νερό. Ρίχναμε πέτρες στις βάσεις μιας γέφυρας που κατασκεύαζαν. Ήταν δύο Ρώσοι πολίτες μηχανικοί που χειριζόταν τα μηχανήματα. Τις πέτρες τις φορτώναμε από την περιοχή της πόλης Σαντάνσκι.
Με τους συγχωριανούς μου συζητούσαμε να δραπετεύσουμε και αποφασίσαμε μια μέρα να φύγουμε. Μαζί μας ήταν και από τα Χρυσοχώραφα και την Ηράκλεια. Στο χωριό (Λεβούνιο) στις 12 τα μεσάνυχτα περνούσε τρένο κι έκανε εκεί στάση. Πήγαμε και βγάλαμε εισιτήριο. Μέχρι να νυχτώσει ανεβήκαμε σε ένα βουναλάκι να κρυφτούμε ,για να μη μας δει κανείς να γυρίζουμε στο χωριό και μας υποπτευότανε. Αλλά το ξανασυζητήσαμε και φοβηθήκαμε να πάρουμε το τρένο και ξεκινήσαμε με τα πόδια μέσα στα βουνά. Είχαμε και λίγο τροφή μαζί μας .Μας είδανε και τρέχαμε να τους ξεφύγουμε. Τον Γιάννη Σαράτση τον έπιασαν. Με τους άλλους βγήκαμε μετά από πολλές ώρες στο δρόμο. Πέρασε ένα στρατιωτικό αυτοκίνητο .Μας είδαν και σταμάτησε. Ήμασταν τυχεροί. Πήγαιναν στα Σέρρας. Μας πήραν και μας ρώτησαν πώς βρεθήκαμε εκεί .Τους είπαμε πως μας απέλυσαν από τη δουλεία και κατεβαίναμε στην Ελλάδα. Στη Κούλα(τα) μας σταμάτησε η Βουλγάρικη Αστυνομία και είπαν στον οδηγό να μην περάσει από το Δεμίρ Ισάρ (Σιδηρόκαστρο) γιατί έξω στο δρόμο αντάρτες Έλληνες σκότωσαν Βουλγάρους .
Ξεκινήσαμε και όταν φτάσαμε στη γέφυρα του Στρυμόνα έστριψαν για την Ηράκλεια .Εμείς που ήμασταν από το Βαμβακόφυτο κατεβήκαμε και με τα πόδια από τα βουνά φτάσαμε στο χωριό. Ήταν θέρος (Ιούνιος –Ιούλιος ).Με βρήκε ο συνεργάτης των βουλγάρων (το όνομά του κρίνουμε σκόπιμο να μην αναφέρουμε ) και με απείλησε ,πώς θα με ξαναέστελνε ντουρντουβάκι .Έφυγα στο βουνό και εκεί κρυβόμουνα μέχρι την απελευθέρωση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου