Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

Οποία καταισχύνη !

     Τι μεγάλη ντροπή ! Αλλά ποιός να ντραπεί;
     Έλεος ! Τι λειτουργεί σωστά σ’ αυτόν το Δήμο;
     Επί τέλους ! Λεφτά υπάρχουν ! Ναι…, αλλά δεν τα θέλουν !

     Πληροφορούμαι, ότι πηγαίνουν στο Δήμο, ενοικιαστές των κοινόχρηστων κοινοτικών εκτάσεων του Βαμβακοφύτου να πληρώσουν και δε δέχονται τα λεφτά τους. Κάποιο πρόβλημα λένε πως υπάρχει και προσπαθούν να το λύσουν. Το λύσανε; Μέχρι σήμερα(Τρίτη 4/6ου)ακόμα δε λύθηκε. Και Γόρδιος Δεσμός να είναι, θυμηθείτε τι έκανε ο Αλέξανδρος ! Καλά ξέχασα, αυτός ήταν Μέγας !

     Είπα, να δώσω τόπο στην οργή και να σταματήσω να ασχολούμαι με τα κακώς του Δήμου μας κείμενα και «εκτελούμενα», αλλά…., αλίμονο ! Ανδρέα Δάσκαλε, καλέ μου φίλε, μου λες να βλέπω τα πράγματα από τη θετική τους πλευρά. Δε μου λες, πώς θα γίνει αυτό, όταν τα αρνητικά μας «πνίγουν»;
     Μπαίνω λοιπόν, όπως συχνά κάνω, στην ιστοσελίδα ή ιστολόγιο-αν προτιμάτε- της Κοινότητάς μας και διαβάζω το απόσπασμα  από το πρακτικό της αρ. 5 /31.05. 2013 συνεδριάσεως του Τοπικού Συμβουλίου της Τ.Κ. Βαμβακοφύτου και "βγήκα" από τα ρούχα μου.
     Εκεί λοιπόν που προγραμμάτιζα να επισκεφτώ έναν ηλικιωμένο συγχωριανό μου, να μου μιλήσει για παλιά επαγγέλματα στο χωριό, άλλαξα ρότα. Θα μπορούσα να πω σκασίλα μου και σκορδοκαίλα μου και τι με νοιάζει εμένα για τα του Δήμου. Αδιαφορία δηλαδή. Αλλά με την αδιαφορία, την ανοχή και τα στενά προσωπικά συμφέροντα ημών των πολιτών φέραμε την Πατρίδα μας στη σημερινή κατάσταση.  Τουλάχιστον δεν πρέπει να μείνουν ασχολίαστα πράματα και «θάματα».

     «Ούχ εύδει ποιμήν», δεν κοιμάται ο βοσκός κ. Δήμαρχε! Η αίσθηση της ευθύνης πολιτικής, κοινωνικής και ηθικής δεν αφήνει το κοπάδι-τους πολίτες θέλω να πω- να τους «φάει ο λύκος». Είπες, « αποφάσισα να αποχωρήσω  από την πολιτική με το τέλος της δημαρχιακής μου θητείας». Αλλά ως τότε έχεις πολύ δρόμο ακόμα. Και για την υστεροφημία-αυτό δε θέλουν οι πολιτικοί;- κάνε κάποια προσπάθεια και για το χωριό μας, που σου έδωσε και 348 ψήφους και σ’ έβγαλε πρώτο στις εκλογές του 2010 τη δεύτερη Κυριακή, αλλά εσύ το εγκατέλειψες. Ή δεν είναι έτσι;

     Πώς να τα περιγράψω όλα; Σήμερα δε μου φθάνει ο χώρος της  εφημερίδας, που μου παραχωρείται. Εν συντομία θα προσπαθήσω να γίνω κατανοητός.

     Μιλάει και αποφασίζει ο Δήμος για αναπλάσεις πλατειών εκατομμυρίων ευρώ και «πνίγεται» για ένα τοιχίο-κοινώς ντουβαράκι- στο νεκροταφείο Βαμβακοφύτου μερικών χιλιάδων ευρώ. Και το ποσό αυτό θα καλυφθεί από τις εισπράξεις των ενοικίων κοινοτικής κοινόχρηστης έκτασης περίπου 622 στρεμμάτων .

    Η ιστορία-αμαρτία αρχίζει από το Σεπτέμβριο του 2011(είχα γράψει σχετικά σε προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας), όταν το Τοπικό Συμβούλιο με την υπ. αρ.10/02.09.2011 απόφαση ζητάει να εγκρίνει το Δημοτικό Συμβούλιο, τα έσοδα από την εκμίσθωση κοινόχρηστης κοινοτικής έκτασης να διατίθενται για ανάγκες της Τοπικής Κοινότητας Βαμβακοφύτου.

     Όντως-να μην μακρολογώ- αυτό έγινε με την  απόφαση αρ. 344/2011 του Δημοτικού Συμβουλίου.
     Κοντεύουν όμως 2 χρόνια και ούτε έργο γίνεται, ούτε λεφτά φαίνονται στον ορίζοντα. Με την επιμονή και υπομονή της προέδρου Ελένης Κέππα Ευθυμιάδου φθάνουμε στην αναμόρφωση του Προϋπολογισμού και τροποποίηση του Τεχνικού Προγράμματος 2013 του Δήμου για την εκτέλεση του έργου της κατασκευής  τοιχίου στο νεκροταφείο Βαμβακοφύτου. Όμως το αλλόκοτο και το αστείο δε λείπει από την ιστορία μας. Ενώ ξεκινάει το έργο ως «Κατασκευή τοιχίου στο νεκροταφείο Βαμβακοφύτου» φθάνουμε στην αναμόρφωση Προϋπολογισμού και τροποποίηση του Τεχνικού Προγράμματος της 26ης Φεβρουαρίου να παρουσιάζεται το έργο ακόμα και ως «Επισκευή νεκροταφείου».
Τώρα, ποιος ξέρει τι θα επισκευάσουν; Περίφραξη, πόρτες, υπόστεγο ή μήπως τάφους;
Τόση σοβαρότητα και τόση υπευθυνότητα ! Και κάτω από τα έγγραφα σφραγίδα και υπογραφή κάποιου ακόμα πιο υπεύθυνου !.

     Τέλος, στο δια ταύτα: Το Συμβούλιο της Τοπικής Κοινότητας Βαμβακοφύτου με την τελευταία του απόφαση της 31ης Μαίου ζητάει:
     Γραπτή ενημέρωση με ενυπόγραφο έγγραφο ή έγγραφα από τα αρμόδια υπηρεσιακά όργανα του Δήμου Σιντικής για την πορεία της υπόθεσης του έργου: «Κατασκευή τοιχίου στο νεκροταφείο της Τοπικής κοινότητας Βαμβακοφύτου» και ειδικότερα:
    1. Σε ποιο κωδικό μπαίνουν τα χρήματα για το έργο; 2. Υπάρχει πρόβλημα στην κατάθεση των χρημάτων από τους ενοικιαστές, παρότι πηγαίνουν οι συγχωριανοί για την πληρωμή της οφειλής τους; 3. Πόσα τα χρήματα που υπάρχουν στον παραπάνω κωδικό; 4. Ποιό το υπόλοιπο των οφειλών; 5. Ποιά η εξέλιξη του έργου; 6. Ποιός ο λόγος καθυστέρησης του έργου;
     Το απόσπασμα του πρακτικού της συνεδρίασης του Συμβουλίου της Τοπικής Κοινότητας Βαμβακοφύτου μπορείτε να διαβάσετε και να αποθηκεύσετε από το  ιστολόγιο της Κοινότητας  http://vamvakofito.blogspot.com

    
Επειδή δεν έχω, αλλά και δε χρειάζεται-νομίζω- φωτογραφία για το παραπάνω θέμα, φωτογράφησα από την προθήκη καταστήματος στο Βαμβακόφυτο την ανακοίνωση της ομάδας «ΑΣΤΡΑΠΗ» με τη σύνθεση του νέου Διοικητικού Συμβουλίου, για ευρύτερη πληροφόρηση.

Διάβασε και στο:  http://astrapi-vamvakofitou.blogspot.com/
   Τα περί ορθογραφίας ήσσονος σημασίας… Γεγονός είναι, ότι η ομάδα μας θα συνεχίσει και φέτος να αγωνίζεται στην κατηγορία της και δεν διαλύθηκε, όπως προοιωνίζονταν σύγχρονες Κασσάνδρες. Ίτε παίδες… του Βαμβακοφύτου για νίκες με  «ευ αγωνίζεσθαι» ή αν προτιμάτε με Fair Play.
Τα παραπάνω δημοσιεύτηκαν και στην εφημερίδα "Τύπος Σιντικής & Ηρακλείας" φύλλο 154/06.06.2013
 

Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

Όσα χάθηκαν και χάνονται στο Βαμβακόφυτο

ΑΣΧΟΛΙΕΣ-ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ-ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ-ΕΡΓΑΛΕΙΑ κ.ά.
Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Κέππας
(συνέχεια...)

 Τσαγκάρης
     Ήταν ο τεχνίτης που επιδιόρθωνε παπούτσια. Τα εργαλεία και τα υλικά  του: Σουβλιά, τανάλιες καλαπόδια, λίμες, σφυράκια, δέρματα ψιλά και χοντρά για τις σόλες, καρφιά, χοντρό σπάγκο.
    
Ο Καλίγκας Δημήτριος (Τούσιος) εργαζόταν επαγγελματικά σε κατάστημα στην πλατεία ηρώου(παλιά κεντρική πλατεία του χωριού). Η φωτογραφία είναι σημερινή και δείχνει ό, τι έμεινε από το τσαγκαράδικό του ή παπουτσάδικο ή όπως έγραφε με μεγάλα γράμματα στην πρόσοψη του καταστήματος «Υποδηματοποιείον Δημητρίου Γεωργ. Καλίγκα». Άλλος τσαγκάρης ήταν ο Παπακωνσταντίνου Ελευθέριος, αλλά  αυτός ήταν περισσότερο Σαμαρτζής. Επίσης  ο Πασχάλης Ρίμπας ο οποίος μέχρι και το 1961  επιδιόρθωνε, αλλά και κατασκεύαζε υποδήματα, τα λεγόμενα σκαρπίνια, δηλαδή τα χαμηλά δερμάτινα ανδρικά υποδήματα. Το 1962 φεύγει μετανάστης στη Γερμανία και κλείνει η «επιχείρηση», που προφανώς δεν απέδιδε τα προς το ζειν.

 

Σαμαράς/Σαμαρτζής/Σαγματοποιός
     Ο σαμαράς κατασκεύαζε μόνο σαμάρια, ενώ ο σαγματοποιός κατασκεύαζε και άλλα εξαρτήματα του υποζυγίου, χαλινάρια, καπίστρια, οπισθιές κ.ά.
Επειδή δεν υπάρχουν πια στο χωριό γαϊδούρια, μουλάρια ή άλογα για μεταφορά υλικών, δεν υπάρχει πλέον εργαστήριο κατασκευής και επισκευής σαμαριών και φυσικά ούτε σαμαράς ή σαμαρτζής.
     Ο Παπακωνσταντίνου Ελευθέριος (στο τοπικό ιδίωμα Τέριου Πόππου. Τέριου εκ του Λευτέρης και Πόππου εκ του παππάς) ήταν επαγγελματίας σαμαρτζής. Στο σαμαράδικό του κατασκεύαζε κατά παραγγελία, αλλά  και  πουλούσε σαμάρια. Ήταν επίσης και τσαγκάρης.

Υπαίθριος Κρεοπώλης
     Στο χωριό μας- τα παλιά εκείνα χρόνια- το κρέας σαν διατροφικό είδος σπάνιζε. Λόγοι φτώχειας και ανέχειας και όχι δίαιτας φυσικά, ανάγκαζαν τους ανθρώπους να τρώνε κρέας τις Κυριακές και τις ημέρες των μεγάλων εορτών. Συνήθως έτρωγαν κρέας χοιρινό παστό, δηλαδή συντηρημένο με αλάτι, πρόβειο, κατσικίσιο ή πουλερικό.
     Έτσι λοιπόν, κρεοπωλείο και συνεπώς κρεοπώλης σαν επάγγελμα  δεν υπήρχε. Μόνο το απόγευμα του Σαββάτου ή παραμονή μεγάλης γιορτής δύο ή τρεις χωριανοί έσφαζαν κυρίως πρόβατα και αρνιά και έβγαζαν τα σφάγια για πώληση στην πλατεία του χωριού. Ούτε λόγος φυσικά, για κτηνιατρικό έλεγχο προς διάγνωση καταλληλότητας των σφαγίων. Από τους τελευταίους υπαίθριους, δηλαδή σε ανοιχτό -μη στεγασμένο- χώρο κρεοπώλες ήταν οι: Σίμος Αθαν. Κωνσταντίνος, Τόνιος Πασχ. Ηλίας, αλλά και ο Τσίντσιος Ζαχ. Χρήστος. Σήμερα ο εγγονός του αδερφού του Ηλία Τόνιου και ο εγγονός του Τσίντσιου Χρήστου έχουν τα δύο σύγχρονα κρεοπωλεία στο Βαμβακόφυτο.

Δούλος/Δουλικό
(Με την έννοια του υπηρέτη κάποιου κυρίου)
(Ισμικιάραν στο γλωσσικό τοπικό μας ιδίωμα. Παράγεται από την τουρκική λέξη hizmetci, Χουσμικιάρης στο νταρνάκικο ιδίωμα.)
     Παιδιά πολύ φτωχών οικογενειών από 12 χρόνων   περίπου πήγαιναν στα καμποχώρια και δούλευαν σαν τσομπανόπουλα, αλλά έκαναν και οποιαδήποτε άλλη δουλειά στο σπίτι ή στα χωράφια. Ξεκινούσαν από το χωριό μας την ημέρα του  Αϊ Δημήτρη και επέστρεφαν τον επόμενο χρόνο την ίδια μέρα. Εάν ανανέωνε ο γονιός του τη συμφωνία επέστρεφε για έναν ακόμη  χρόνο. Στην κυριολεξία ήταν δούλος. Για τσομπάνος πήγαινε και έκανε τον τσομπάνο, τον υπηρέτη, τον εργάτη.
 
Καζάνι για παρασκευή τσίπουρου.
    
Το καζάνι για την παραγωγή τσίπουρο το αποτελούσαν ένας κεντρικός μεγάλος ορειχάλκινος λέβητας  ανθεκτικός σε μεγάλες θερμοκρασίες, όπου έβραζαν τα στέμφυλα (τσίπουρα από σταφύλια), ο αποστακτήρας και άλλα επί μέρους εξαρτήματα.  Από τα τέλη Οκτωβρίου μέχρι και τα μέσα του Δεκεμβρίου το παραδοσιακό καζάνι του χωριού (ιδιοκτησία της εκκλησίας), λειτουργούσε στο χώρο όπου σήμερα είναι τα σκαλοπάτια της νότιας εισόδου του ιερού ναού Αγίου Γεωργίου. Ήταν σωστό πανηγύρι η καθημερινή και κυρίως η ολονύκτια σύναξη μαζί με τους παραγωγούς του τσίπουρου και άλλων συγχωριανών γύρω από το καζάνι που γλεντούσαν παρέα με τσίπουρο, λουκάνικα και άλλους κρεατομεζέδες. Σπάνια ήταν η διάθεση του τσίπουρου προς πώληση. Το παρασκεύαζαν  για ίδια κατανάλωση. (Η φωτο. είναι από το καζάνι της Τοπικής Κοινότητας Καμαρωτού του Δήμου Σιντικής)

 

Κλητήρας-Ντελάλης/Τελάλης
     Ο κλητήρας ήταν δημόσιος υπάλληλος. Έκανε κάθε είδους εργασία πλην της γραφικής, που ήταν στην αρμοδιότητα του Γραμματέως. Ο ίδιος ήταν  και ο ντελάλης ή τελάλης του χωριού. Ήταν με άλλα λόγια ο δημόσιος κήρυκας, ο διαλαλητής. Τις βραδινές κυρίως ώρες όταν οι κάτοικοι επέστρεφαν στα σπίτια τους από τις δουλειές τους στα χωράφια, έβγαινε σε τρεις τουλάχιστον πλατείες ή χώρους όπου συγκεντρώνονταν, κυρίως έξω από τα καφενεία και διαλαλούσε τις ανακοινώσεις της Κοινότητας χτυπώντας ένα κουδούνι και φωνάζοντας μετά δυνατά. Χαρακτηριστική εικόνα, έντονα χαραγμένη στη μνήμη μας του κλητήρα-τελάλη Ηλία Κεχλιμπάρη που συχνά τα «έτσουζε» και βάδιζε με κάποια αστάθεια φθάνοντας στην πλατεία. Φώναζε τις ανακοινώσεις και ό,τι άλλο νέο ή πληροφορία ενδιέφερε τους χωριανούς, μπέρδευε μερικές φορές τα λόγια του και τα παιδιά που εντωμεταξύ μαζεύονταν γύρω του με το χτύπημα του κουδουνιού, γελούσαν και τον πείραζαν. Ο κλητήρας απομάκρυνε τα παιδιά με έντονες κινήσεις των χεριών του, αλλά δεν το φοβόντουσαν, γιατί ήταν καλοκάγαθος άνθρωπος.
     Σήμερα τελάλης είναι τα μεγάφωνα της Κοινότητας που στήσανε σε διάφορα σημεία του χωριού και από το γραφείο της Κοινότητας κάνει ο γραμματέας τις ανακοινώσεις.

Παγωτατζής
Ο Γκένιος Τριαντάφυλλος ήταν και ο μοναδικός που πουλούσε λιανικώς στις πλατείες και τους δρόμους, το καλοκαίρι παγωτά και το χειμώνα σάμαλι και φυστίκια.

Μαία /Μαμμή                       
 Η Μαμμή ξεγεννούσε επίτοκες γυναίκες. Φρόντισε τις λεχώνες,  έβαζε    βεντούζες, έκανε βδελλοθεραπείες (αφαιμάξεις), έβαζε ενέσεις. Ήταν στο χωριό η Μπλάγου Σοφία, η Γιαγκούλα, η Αγάπη Κούνιου και η γιαγιά Σοφία Ζέζιου.

Σημείωση Συντάκτου:
Εάν κανείς έχει και άλλα ακούσματα ή διαβάσματα ή έστω διαφωνίες σχετικά με τα θέματα που καταγράφω, ας μου τηλεφωνήσει ή ας μου στείλει mail με τις απόψεις του και τις καταθέτω, αφού πρώτα διασταυρωθούν και αποδειχτεί η εγκυρότητα τους.
 
(Γιώργος Ηλ. Κέππας τηλ. 2323 051448, φορητό:6984452074, e-mail:keppas@hotmail.com).
Τα παραπάνω δημοσιεύτηκαν και στην εφημερίδα "Τύπος Σιντικής & Ηρακλείας" φύλλο 152/23.05.2013